Jarosław Kaczyński stracił instynkt samozachowawczy. To spowoduje dekadę rządów "liberałów" i tym razem to nie wrogie media są winne destrukcji prawicy. Nie pierwszy raz Kaczyński w spektakularny sposób niszczy wszystko co zbudował. Jednak pierwszy raz rozbi to tak bezmyślnie.
Prof. Selim Chazbijewicz powiedział w wywiadzie dla portalu Fronda, że wygrana Komorowskiego w wyborach prezydenckich oznacza 10 lat nieformalnej dyktatury Tuska. Pomylił się tylko w jednej rzeczy. Otóż to nie sama wygrana Komorowskiego zapewniła Platformie Obywatelskiej niepodzielną władzę przez następną ( co najmniej) dekadę. Za to, że będziemy mieli aksamitną dyktaturę jednej partii politycznej, która już opanowała Sejm, Senat, media państwowe, IPN, NBP i wiele innych instytucji państwowych, możemy być wdzięczni Jarosławowi Kaczyńskiemu i jego polityce po wyborach prezydenckich. Obecne zachowanie prezesa PiS nie jest jednak do końca zaskakujące. Proszę sobie przypomnieć jak Kaczyński „odbudowywał” poparcie dla swojej formacji w roku 2007, zarzucając dziennikarzom pracę dla niemieckich mediów czy nazywając internautów wielbicielami porno i piwka. Elektoratu PiS-owi nie przysporzyła również ciągła zmiana wizerunku przejawiająca się w kampanii „trzech aniołków”, która nagle została zmieniona na kampanię „pecetowskich diabełków.”
To właśnie po przegranych przez PiS wyborach poparcie dla tej formacji zaczęło drastycznie spadać. Dopiero katastrofa w Smoleńsku spowodowała , jak się okazało chwilowe, poszybowanie słupków poparcia w górę. Jednak dziś Jarosław Kaczyński zrobił rzecz gorszą. Rację ma Paweł Lisicki, który trzeźwo zauważył, że Kaczyński pokazał swoim obecnym zachowaniem ,że grał w kampanii wyborczej i jego oponenci mieli rację wytykając mu robienie teatrzyku. Tekst naczelnego „RZ” był bardzo potrzebnym i wyważonym głosem, który powinien wstrząsnąć prezesem. Kaczyński wolał jednak w żałosny sposób zarzucać naczelnemu Lisickiemu, że ten jest po stronie PO bo się od niej wystarczająco silnie nie odciął. Trudno o lepszy przykład partyjnego myślenia, który od kilku lat wisi nad polską przestrzenią publiczną jak przygotowujący się do uderzenia w WTC samolot pilotowany przez terrorystów.
To jest trochę naciągana teza. Kaczyński od początku lat 90-tych ( z bardzo krótkimi przerwami) był w mediach przedstawiany jako obrzydliwy, knujący, wstrętny, ze wszystkimi pokłócony kurdupel. Jednak w 2005 roku wygrał wybory. Zaryzykuję nawet tezę, że Jarosław Kaczyński doskonale korzystał na tym, że jest wyraźnie niesprawiedliwie atakowany przez media bowiem uwiarygodniało to go w oczach prostego człowieka, który najczęściej przestawał popierać polityka w momencie gdy ten dochodził do władzy. Atakowany Kaczyński przedstawiał się jako jeden z ludu, którego nienawidzą elity. Moim zdaniem potwierdza to trochę znakomita biografia prezesa PiS napisana przez Piotra Zarembę. Jednak nawet jeżeli przyjmiemy, że to media są winne klęski formacji Kaczyńskiego to należy zadać pytanie: dlaczego mając tego świadomość prezes tak łatwo podkłada się mediom? Moim zdaniem Kaczyński zupełnie się pogubił i stracił instynkt samozachowawczy.
I to on, albo jakiś jego następca, będzie beneficjentem niezadowolenia społecznego z rządów PO. Kryzys gospodarczy, który czeka nasz kraj, załamanie finansów państwa kierowanego przez podnoszących podatki „liberałów” czy postępująca i agresywna laicyzacja, którą widać było wśród „przeciwników krzyża” na Krakowskim Przedmieściu to swoisty „miód na serce” nowej lewicy. Nie wierzę, że by ten elektorat zagospodarował Kaczyński bowiem nowa zapaterowska lewica coraz rzadziej skupia wokół siebie „wykluczonych” przez przemiany gospodarcze. W 2005 roku PiS wygrał wybory jadąc na micie Lecha Kaczyńskiego jako szeryfa z Ministerstwa Sprawiedliwości. Na początku dekady PiS był od czasu do czasu chwalony nawet przez Gazetę Wyborczą, co dziś wydaje się niepojęte. Rolę straszaków pełnili wówczas Giertych i Lepper, których przygarnięcie do rządu przez Kaczyńskiego zmieniło wizerunek Prawa i Sprawiedliwości. Klimat po katastrofie Smoleńskiej był czymś czego prezes Kaczyński nie mógł się spodziewać. Z jednej strony ogromny dramat po stracie ukochanego brata, z drugiej zaś ( pisząc drastycznie) ogromny elektorat do zagospodarowania widocznie przerósł Jarosława Kaczyńskiego.
Już raz apokalipsa w postaci afery Rywina uratowała od niebytu zarówno Kaczyńskiego jak i Tuska. Jednak wtedy prezes PiS potrafił wykorzystać szansę jaką dała mu opatrzność. Wtedy trampoliną do władzy okazał się „sztywniak” Ziobro. Może i dziś potrzeba jakiejś nowej twarzy medialnej Prawa i Sprawiedliwości? Los Pawła Poncyliusza czy Joanny Kluzik Rostkowskiej ( choć akurat mi trudno zachwycać się tą lewicową polityk) pokazał jednak , że na zmiany w PiS-ie na razie nie można liczyć. Jednak czekanie na apokalipsę nie jest dobrym wyjściem. „A dopóki ona nie nadeszła, niech rządzi mafia i niech się wszystko wali – im gorzej, tym lepiej.”- zauważa Rafał Ziemkiewicz. „ Na końcu wszystko i tak spieprzyliśmy”- mówi bohater filmu Kasyno, grany przez Roberta De Niro. Oby za kilka lat Jarosław Kaczyński nie musiał zadać sobie tego pytania siedząc w pokoiku otoczony tuzinem wiernych zakonników z PC. Historia lubi się powtarzać i prezes nie powinien zapominać co się stało z jego poprzednią partią.
